Svenssen er:
Ådne Eikeland – gitar, vokal
Otto Hustoft – trommer, vokal
Omund Norheim – bass
Ingve Lende – gitar, vokal
Ove Stokkeland Olsen – tamburin, perkusjon
Historien
Ballada om Svenssen starta på eit guterom på en gard utanfor Bryne i 1991 da tiåringane Ådne Eikeland og Otto Hustoft byrja å covra Beatleslåtar. I 1995 vart dei eit skikkeleg band då Omund Norheim vart med på bass, Otto flytta seg til trommekrakken og Ådne stod i front som vokalist og gitarist. I 2001 vart Ingve Lende med på gitar og live-uttrykket vart komplett med den energiske tamburinisten Anders Norheim. I mangel av konserttilbod startet dei opp Ranglerockfestivalen, og i takt med den vaks Svenssen fram som eit solid liveband med stadig større ambisjonar.
Svenssen
Svenssens selvtitulerte debutalbum vart utgjeve på eigen label i 2009 og inneheld 11 eigenkomponerte låtar som går rett i foten og sender tankane hen til det gyldne 60-talet. Albumet fekk gode kritikkar og vart omtalt som eit verk som ”treffer nerven i rocken” og «er herlig befriende og uten dødpunkter”. Tekstane er enkle og upretensiøse om de evige poptema; piker, brigg og sang, pluss ei låt som prisar snusen (Dip It). Innpakkinga er eit klassisk komp med gitar, bass, trommer og noko orgelkrydder, det heile toppa med 3-stemte vokalharmoniar som trekk smilebandet heilt opp mot øyrene. Uttrykket ender opp som ein heilstøypt crossover av varm, melodiøs «British Invasion» æra pop og energisk jærsk mod rock. Bring your dancing shoes!
Svensation
I mai 2011 slapp Svenssen oppfølgeralbumet, selvsikkert titulert Svensation. Plata er ei naturlig forlenging av debuten. Soundet er fyldigare, arrangementa er meir raffinerte og instrumenteringa er ytterlegare utvida både med blåsarar og perkusjon. Mest påfallande er likevel korleis bandet denne gongen toer å visa fleire sider av seg i låtmaterialet. Det startar med eit knippe solide opningskort, den bass og blåserdrivne Betsy (kanskje ei vidareføring av førstesingelen Patsy?), den intense This Bird is Flying too High, energiske Old Fashioned og allsangvenlege Dr. M. Men i staden for fyllmateriale resten av plata, så får me høyra blues som Ingve Lende har putla saman (Addo), ein rakker av ein instrumental (Weekender) i Feeding the Ducks får sågar ein smak av reggae, før plata vert runda av med ein søt liten sak kalt My big love.
Tekstane haustar tematikk fra dei utømelege kjeldane til frustrasjon; eigen utilstrekkelegheit, forholdet mellom mann og kvinne, ansvar i kvardagen. Men her er også lyspunkt, igjen forholdet mellom mann og kvinne, glede og nyting.